Verklaren wat je voelt

Waarom je gevoelens verklaren voelt als touwtrekken met je eigen schaduw

Ken je dit? Je zit rustig op de bank met een kopje thee een Netflix serie te kijken, en dan wordt je overvallen door een golf van emoties. De tranen rollen over je wangen terwijl je naar de hoofdpersonage kijkt die bedrogen wordt. En daar zit je, met je goedgetimede lach en een hart dat zich afvraagt waarom je niet gewoon blij bent. Maar hé, gevoelens zijn als ongevraagde gasten op een feestje – ze komen binnen zonder uitnodiging en blijven veel langer hangen dan je zou willen.

Wat zijn gevoelens echt?

Laten we het er eens over hebben: gevoelens zijn net als popcorn. Ze poppen op zonder waarschuwing en meestal op de meest onhandige momenten. Eén moment voel je je als een zonnestraal, en het volgende moment ben je in een emotionele achtbaan, met je handen omhoog en geen idee waar je naartoe gaat. Soms heeft het te maken met de situatie om je heen, maar vaak zijn het gewoon oude, onverwerkte emoties die zich weer roeren.

Stel je voor dat je ooit verdrietig was om een verloren huisdier, en nu voel je je weer naar omdat je per ongeluk de verkeerde video op YouTube hebt aangeklikt. Gevoelens hebben hun eigen agenda, en we zijn slechts de verwarrende passagiers.

De onverklaarbare emotionele bagage

Die oude emoties zijn als ongewenste gasten die in je lichaam gaan zitten. “Als gevoelens konden praten,” denk ik, “zou mijn verdriet me vertellen dat het al 10 jaar in een verborgen kamer zit met de deur op slot.” En hoe meer je probeert om te begrijpen waar het allemaal vandaan komt, hoe meer je jezelf verstrikt in een web van gedachten en je daarmee afsluit voor de enige weg die je werkelijk helpt om je bevrijd te voelen. Een geur van je kindertijd, een liedje dat je aan een ex doet denken – en BAM! Daar ga je weer, met een emotionele kater die je niet had zien aankomen.

Waarom verklaren nutteloos is

Dus waarom in hemelsnaam zou je proberen te verklaren wat je voelt? Het is als het zoeken naar de oorsprong van je favoriete taartrecept; soms weet je gewoon dat het lekker is, ook al weet je niet hoe het is gemaakt. Maar die lekkere taart wil je wel opeten, ook al weet je niet hoe die precies is gemaakt. Of als je moet plassen, precies willen weten waaruit je urine is opgebouwd. 

Gevoelens en emoties is als plassen. Als je ze voelt, moet je ze eruit plassen. Dit doe je door ze te te voelen, zonder oordeel. Dus waarom zou je de emotionele detective uithangen als je ook gewoon kunt accepteren dat je soms een emotionele chaos bent? En de chaos komt weer vanzelf op orde als je niet tegen die chaos vecht, maar je lichaam vertrouwt en gewoon even laat gebeuren wat je lichaam je laat voelen.

Acceptatie Boven Verklaring

Laten we het dus simpel houden: als je je verdrietig voelt, omarm het. Voel je verdriet in je lichaam, met een glimlach. Wordt je overvallen door onrust, laat die onrust door je heen dwarrelen zoals blaadjes in de wind. Het is veel nuttiger om je gevoelens te accepteren in plaats van te proberen ze te verklaren. En wie weet, misschien ontdek je op die manier dat je je gevoelens kunt omarmen zonder de exacte reden te weten. En het effect daarvan zou je nog weleens kunnen verrassen

Conclusie

Dus de volgende keer dat je op een dinsdagavond in je pyjama een huilfilm kijkt en jezelf afvraagt waarom, onthoud: je hoeft geen verklaringen te hebben. Emoties zijn er gewoon, en soms is dat helemaal prima. En als iemand je vraagt waarom je zo emotioneel bent, kijk dan gewoon naar ze en zeg: “Dat kan ik me niet herinneren, maar mijn lichaam blijkbaar wel. En daar ben ik oké mee!”

Wil je hier zelf iets aan doen: Volg dan onze training Van Gedachten naar Gevoel